رفتن دلیل نبودن نیست ....
در آسمان تو پرواز میکنم
عصری غمگین و غروبی غمگینتر در پیش
من بیزار از خود و از کرده خویش
دل نامهربانم را به دوش میکشم
تا آن سوی مرزهای انزوا پنهانش کنم .
در اوج نیزارهای پشیمانی
به ابرهای سیاه و سرگردان ..
که با من از یک طایفه اند سلام میگویم....
...تو باور نکن اما من عاشقم.
رفتن دلیل بر نبودن نیست ...
در غروب آسمان تو شاید ...
در شب خوشتن چگونه بی تو گم شوم
ترا تا فردا تا سپیده با خود خواهم برد ...
وبا یاد تو ...
وبا عشق تو ...
خواهم مرد.
...تو باور نکن اما من عاشقم
به یادم هست آن سوز زمستان را عزیزا...
که چون خورشید بر یخبسته جان من دمیدی.
بیادم هست آن پاییز غمزا را که....
... تنها بودم و تنها ، تو اما ناگهان از راه رسیدی ...
...کبوتر وار از این شاخه به اون شاخه پریدی.
مقصد، از مقصود ماهم دور تر
راه ناهموار بود و همسفر ناجورتر
در نهایت بی نهایت خفته بود
دل مردد بود و هم آشفته بود
آسمان تاریکتر هر لحظه شد
گفتگوها از جنس باران شد
جز جدایی چاره ایی بهتر نبود...؟
یا لحظه ایی شیرینتر از آخر نبود...؟
...سوته دل.
